رضا بابایی

نویسنده ای که میشود گفت اصلا نمی شناسمش. همانطور که خودم را بلد بوده ام طرد کنم. هموطنانم را هم بلد بوده ام. 

امروز اولین مطلبی که در اینستا دیدم، وصیتنامه رضا بابایی بود که خرداد ماه پارسال نوشته بود. و آقای پورنجاتی آن را پست گذاشته بود. 

خواندمش، هم متن آقای رضایی را و هم مطلب آقای پورنجاتی را.

آنچه برداشتم این بود.

فردا را رها کن، امروزت را بچسب.

کار امروز را به فردا مینداز!

که فرصت ها چون ابر ها می گذرند.

... بیماری و ناتوانی و مرگ و پایان ما، خبر نمی‌کنند ناگهان باید رفت.

هرچند آقای رضایی کارهای مفید بسیاری انجام داده است با این حال هزاران کار نکرده از نگاه خودش به جا ماند و او رفت.

ما آدمهای معمولی که بزرگترین هنرمان اتلاف وقت و انرژی ست که هیچ.

کلاهمان پس معرکه است.

و اما آدمیزاد در هر مقامی که هست باید هر روزش را مهیای مرگ باشد. 

که مرگ زمان ندارد.

آقای رضایی بابایی امیدوارم هر کجا هستی حالت خوب باشد و در امان خالق مهربان باشی.