نوشتن و درد سکوت

دستهایم را پر از گذشته هایم می کنم، 

آهنی گداخته که از لا ی انگشتان یخزده ام، می چکد.

از زندگی هیچ نمی ماند، الا احساس، ادراک، انتخاب

دستهایم تهی می شود، در میان چارچوب تابوتم نشسته ام. 

و آتشی از کاش ها نفسم را تنگ کرده اند.

....

گردوی پوچ زندگی و این همه جنگ و جدال بر سر هیچی اینهمه بزرگ و پهناور .