نمایندیشه

یه سرچ کوچیک کردم، و تعریفایی از نمایشنامه رو خوندم، متوجه شدم، همونطور که در جنبه های دیگه نوشتاری، خیلی از دنیا عقبیم، در این زمینه هم، سلانه سلانه اون ته مه های جاده در حال قدم برداشتنیم، امسال یه نمایشنامه دیدم از همشهری های خودم که یه صحنه هاییش خوب بود و یه صحنه هاییش افتضاح، بعدش با توجه به امکانات محدودی که داشتن متوجه شدم، همونم هنر کردن. 

قبلا هم یه تئاتر رفته بودم، تهران، تئاترشهر، با بازی بهناز جعفری و پیام دهکردی. تهرانیه قشنگ بود اما ایرانی نبود. 

اما در برنامه شبی با عبدی، گروه های مختلفی نمایش اجرا می کنن، که نود درصدش یخه و ادای خواننده ها. 

وسط این محدودیت و بی سوادی، معلومه که خیلی نمیشه امیدوار بود به این سادگیا بشه فقط با کمک استعداد نمایشنامه ای نوشت. 

از اونجایی که من عاشق ابداع روش تدریسم میام کارو از آخر شروع می کنم. 

مهم هم نیس مث خیلیا هیچ اتفاق خاصی نیفته، مهم اینه یه امتحانکی کنم. طرفدارای نمایشنامه نویسیِ درونم دلشاد شن. 

بداهه خواهم نوشت. به یاد مرحوم سوپرمن یعنی آقای کریستوفر

 

آیا باید یا...